Μια σχετικά νέα προσθήκη στον μουσειακό χάρτη της Αθήνας, αφιερωμένη στον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο Αλέκο Φασιανό.
Το Μουσείο Αλέκος Φασιανός είναι ένα κτίριο που σχεδιάστηκε και αναδιαµορφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Κυριάκο Κρόκο σε συνεργασία µε τον καλλιτέχνη Αλέκο Φασιανό. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1995.
Στα θεµέλια του σηµερινού Μουσείου Αλέκος Φασιανός, βρισκόταν τη δεκαετία του 30’ έως τη δεκαετία του 70’, το πατρικό σπίτι του καλλιτέχνη. Ένα µικρό νεοκλασικό µε εσωτερική αυλή και κεραµοσκεπή.
Η οικογένεια εγκαθίσταται στο σπίτι όταν ο παππούς του Αλέκου Φασιανού, Ανδρέας, ορίζεται παπάς στην εκκλησία του Αγίου Παύλου.
Μεγαλώνοντας εκεί, οι αναµνήσεις στην γειτονιά ήρθαν να σφραγίσουν τη µετέπειτα καλλιτεχνική του θεµατουργία. Σε πολύ µικρή ηλικία ήρθε σε άµεση επαφή µε την άνθιση των θεάτρων όπως το Περοκέ και το Σαµαρτζή, του κινηµατογράφου Αλκαζάρ και το Βικτώρια καθώς και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Μέσα από τις περιπλανήσεις του, εξερεύνησε την πόλη και ήρθε σε άµεση επαφή µε τα µικρο-επαγγέλµατα της Αθηναϊκής γειτονιάς, τους πλανόδιους τεχνίτες και πωλητές όπως το γαλατά, τον καστανά, τον µπαλωµατή και τον κουλουρά.
Την δεκαετία του 1970, το νεοκλασικό γκρεµίζεται για να γίνει, κατ’ επιθυµία της µητέρας του Ελένης, µια πολυκατοικία που θα στέγαζε τα παιδιά της. Ο Αλέκος Φασιανός, ο οποίος τότε ζούσε στο Παρίσι, αντικρίζοντας το αποτέλεσµα, δυσαρεστηµένος, ζητάει από το φίλο του και αρχιτέκτονα Κυριάκο Κρόκο στα τέλη του 1980 να την αναδιαµορφώσουν συµπεριλαµβάνοντας στο ισόγειο ένα µικρό εκθεσιακό χώρο που θα φιλοξενούσε τα έργα του. Έτσι ξεκίνησε το όραµα για το Μουσείο Αλέκος Φασιανός.
Οι κοινές αισθητικές και φιλοσοφικές αρχές που µοιράζονταν ο Φασιανός και ο Κρόκος µε τις οποίες δηµιούργησαν και έζησαν τις ζωές τους είναι εµφανείς σε αυτό το οικοδόµηµα. Το αρχιτεκτονικό ύφος που θέλησαν να αναπτύξουν ήταν καθαρό και λιτό. «Τα πράγµατα δεν πρέπει να χαλάνε ή να γερνούν άσχηµα. Πρέπει να είναι και να δείχνουν καθαρά» έλεγε ο Κρόκος. Οι προκλήσεις ενός τέτοιου έργου ήταν µεγάλες καθώς ο Κρόκος έπρεπε να δηµιουργήσει πάνω σε µια υπάρχουσα δοµή, µε αρκετούς περιορισµούς.
Ολόκληρος ο χώρος εµπλουτίστηκε και διαµορφώθηκε προσεκτικά, χρησιµοποιώντας µια ποικιλία υλικών και φινιρισµάτων (σκυρόδεµα, πέτρα, µωσαϊκό, τούβλο, σοβάς) και µια χρωµατική παλέτα µε γήινα γκρι, κόκκινα και ώχρες. Ο αρχιτέκτονας ήθελε η δοµή του κτιρίου να είναι εµφανής και τα υλικά να είναι ορατά.
Το µέληµα του καλλιτέχνη ήταν να δηµιουργήσει έναν χώρο που έρχεται σε αρµονικό διάλογο µε τα έργα του.
Η καλλιτεχνική ευαισθησία τους είναι εµφανής στη δοµή του χώρου µε τα διαφορετικά φινιρίσµατα των τεχνικών του λιθοξόου, τη µαρµάρινη µπορντούρα που πλαισιώνει το µωσαϊκό δάπεδο αλλά και τις λεπτοµέρειες όπως η περίτεχνη ελικοειδής σκάλα που εγγράφεται σε παράγωνο καιστέκεται σε τρία µέτωπα, η εισαγωγή ψηφιδωτών στο µωσαϊκό δάπεδο, οι ζωγραφισµένες φιγούρες στους τοίχους µε την τεχνική της νωπογραφίας, οι µπρούτζινες λαβές στις πόρτες καθώς και ο µεταλλικός δράκος που κρέµεται από την οροφή του υπογείου για να κρύβει τα καλώδια.
Το Μουσείο Αλέκος Φασιανός έχει αξιοσηµείωτη σηµασία για τον σύγχρονο εικαστικό και αρχιτεκτονικό χάρτη της Αθήνας τόσο για την δεξιοτεχνία του αρχιτέκτονα σε διορθωτική επέµβαση σε υπάρχον κτίριο όσο και για το γεγονός ότι ένα από τα λίγα µουσεία στον κόσµο όπου η συνέργια καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα στηρίζει τον διάλογο µεταξύ των έργων και του χώρου που τα στεγάζει.
